DAAAAAR WAS IE DAN, blinkend in de bus! Na een weekendje helemaal in teken van De Hongerspelen, met bijbehorende leesvlog, kon ik eindelijk aan de prequel beginnen. Ik moet zeggen, ik was een beetje sceptisch… De Hongerspelen zijn heilig voor mij, en zo’n prequel zou wel eens heel het gegeven in de war kunnen brengen…
We volgen Coriolanus Snow, de president in de eerdere boeken, in een Capitool dat zichzelf terug probeert op te bouwen na de oorlog. Snow komt uit een arm gezin dat op het punt staat om hun woonst te verliezen. In de hoop dit te voorkomen besluit hij om zich in te schrijven voor de 10e Hongerspelen, als mentor van de tribuut uit district 12, Lucy Gray.
Wat het boek leuk maakt voor Fans van de trilogie is dat we een inkijk krijgen in de manier waarop de Hongerspelen hun vorm hebben gekregen. We krijgen meer zicht op het leven in het Capitool en waarom dat zo geworden is. Op het moment dat Snow zich inschrijft zien we dat niemand de Hongerspelen echt leuk vond, er was weinig om te doen, mensen vonden alles maar gruwelijk,… Snow krijgt een kans om de spelen wat meer ‘schwung’ te geven, commercialiseert als het ware het hele gegeven.
Het boek is duidelijk meegegroeid met zijn publiek. Er is veel meer diepgang aanwezig dan in de eerste delen en we krijgen inzicht in de complexe sfeer die heerst in het Capitool. Er zijn ook duidelijk veel meer duistere elementen aanwezig. De manier waarop ze de ontwikkeling van Snow tot de man die hij was tijdens de 74e hongerspelen portretteren was over het algemeen niet slecht. De angst dat ik sympathie zou gaan krijgen voor de man die in mijn tienerjaren ‘de perfecte supervillain’ leek was wel degelijk aanwezig, dus ik begon het boek met lichte zenuwen. Ik had gehoopt dat hij een geboren slechterik zou zijn, een manipulator die al sinds kindsaf alles naar zijn hand wou zetten maar toch soortvan charmant is, een beetje zoals Tom Marvolo Riddle ofzo! Natuurlijk was dat niet bepaald het geval, anders zou het boek ook niet zo vreselijk veel pagina’s tellen. Desondanks was ik wel benieuwd naar het waarom en het hoe.
Wat voor mij als bevreemdend aanvoelde was dat we niet met Lucy meekonden naar de arena. We volgen natuurlijk Snow als mentor, doch mocht er voor mij wel wat meer aandacht gegeven worden aan de tributen en hun leven. Telkens wanneer er iemand in de arena omkwam werd er een akelige beschrijving van de gebeurtenissen gemaakt… maar hun dood boeide me eerlijk gezegd absoluut niet. Ook het inleven in Snows karakter was voor mij niet evident. Hij maakte af en toe heel vreemde keuzes, waarvan we de gevolgen pas veel later in het boek te zien krijgen, en heeft een nogal bizar liefdesleven. De romance in dit boek, die niet echt centraal staat in het boek maar wel aanwezig is, begint naar mijn mening nogal abrupt. Ik had het totaal niet zien aankomen, of dat een positief punt is of niet hangt misschien van je eigen voorkeuren af.
Lucy was in dit verhaal wel een lichtpuntje, een personage waar je heel snel mee verbonden raakt en die ten allentijde zichzelf blijft. Een heerlijk sprankeltje hoop in dit duistere verhaal.
Om mezelf misschien samen te vatten had het boek van mij een heel stuk korter gemogen. Ik ben ervan overtuigd dat dit boek vast heel veel fans zal hebben die
❀ Van Goor ❀ YA Fantasy ❀ 2020 ❀ 592 blz. ❀ ISBN9789000372058
