Yes! Ik las eindelijk nog een keertje een graphic novel. Dit prachtige boekje vond ik in ‘De Striep’ in Brugge. Ik bladerde er even in toen boris druk bezig was met comic books uitzoeken, en was op slag verliefd!
Doorgaan met het lezen van “Pilu of the woods – Mai K. Nguyen”
Heartstopper is een LGBTQ – young adult – graphic novel. Het boekje was oorspronkelijk een webcomic. Oseman schreef al eerder een boek, ‘Solitaire’, waar ook reeds de hoofdpersonages van Heartstopper in voorkwamen. Een spinoff is het niet echt, ik zou het eerder ‘geïnspireerd door’ noemen. Nu moet je weten, webcomics worden niet bepaald vaak gepubliceerd. Alice startte daarom een ‘Kickstarter’ op op geld in te zamelen om zichzelf te publiceren. Al is Oseman maar 25, een bestseller heeft ze al te pakken.
Charlie en Nick gaan al een tijdje naar dezelfde school maar hadden elkaar nog nooit echt ontmoet. Tot ze op een dag per toeval naast elkaar moeten gaan zitten. Charlie is een lieve, teruggetrokken jongen die zich reeds ‘geout’ heeft bij zijn vrienden, Nick is een rugbyspeler met een peperkoeken hartje. En ohja, dan is er ook nog Nelly, de hond, die ook wel menig hartjes veroverde! Charlie valt als een blok voor Nick, maar denkt geen schijn van kans te maken bij hem. Maar liefde verloopt niet altijd zoals je dat verwacht natuurlijk…
De tekenstijl is op zijn minst gezegd héél erg schattig! Er wordt veel aandacht besteed aan de gezichtsuitdrukkingen van de personages. De details zorgen ervoor dat je de setting van het verhaal heel goed kan aanvoelen. De band tussen de twee jongens komt echt heel mooi tot zijn recht dankzij de schattige gezichtsuitdrukkingen en lichaamshoudingen in de tekeningen. Als enige minpunte hadden de karakters van de jongens misschien wel wat meer uitgediept mogen worden, maar laat ik hopen dat dat dan in deel 2 zal gebeuren. Ik haal alvast deel 2 in huis, want deze zoetige cuteness is echt heerlijk in deze koude periode!
Ik las EINDELIJK nog eens een graphic novel, er staan er nog een aantal op mijn te-lezen-lijstje, maar van Pumpkin Heads had ik toch vrij hoge verwachtingen.
Josiah en Deja zijn twee studenten die al jarenlang samen vakantiewerk doen op een Amerikaanse ‘Pumpkin Patch’. Josiah is een verantwoordelijke, bescheiden en introverte jongen, die (bijna) altijd tot werknemer van het seizoen werd uitgeroepen. Deja is een meisje dat altijd in is voor avontuur, zich niet altijd aan de regeltjes houdt en al met bijna iedere medestudent uit de Pumpkin Patch gedate heeft. Hun allerlaatste werkdag is aangebroken, dus besluit Deja dat het tijd wordt voor Josiah om zijn crush ‘The Fudge Girl’ te vertellen wat hij voor haar voelt. Ze gaan naar haar op zoek, maar die zoektocht blijkt niet zo evident. Onderweg halen ze herinneringen op, komen ze allerlei vreemde obstakels tegen, eten ze hun favoriete pumpkin snacks,…
Wat het verhaal vooral zo leuk maakt is, naast de prachtige tekenstijl, de oprechte vriendschap van de twee hoofdpersonages. Ik vind het altijd superleuk wanneer twee op het eerste zicht erg verschillende mensen toch zo’n goede vrienden kunnen zijn. De twee vullen elkaar perfect aan en leren gaandeweg van elkaar. Het verhaal heeft een heel pientere, lieve, humoristische ondertoon die van begin tot einde perfect doorloopt. Een echt ‘diep’ verhaal hoef je van deze Graphic Novel niet te verwachten, maar nu de blaadjes nog steeds van de bomen vallen is het een echt heerlijke herfst-winter-read.
❀ St. Martins Press ❀ Graphic Novel ❀ 2019 ❀ 224 blz. ❀ ISBN9781626721623
Ik denk dat ik het begrepen heb, maar zeker ben ik niet.
Hotel Dorado is de eerste graphic novel van Pepijn Lanen, die hiervoor wel al 2 boeken heeft uitgebracht. Lanen is u wellicht beter bekend als rapper Faberyayo van de Jeugd van Tegenwoordig.
Het plot van dit boek is me niet volledig duidelijk, maar op een dag stapt het hoofdpersonage ‘Ik’ , Alice in wonderland gewijs, door zijn badkamerspiegel. Wanneer hij dan natuurlijk terecht komt in een andere dimensie, maakt hij vrienden met zeer vreemde wezens, en wordt hij verliefd op een meisje dat ‘Maan’ heet.
En nu moet ik even nadenken wat ik daarvan vond. Het verhaal was zeer beknopt, en laat dat positief zijn aan het boek. Ik heb echt geen idee waarom het boek dan ook persé gemaakt moest worden. Het is volgens mij gebaseerd op een heel akelige drugstrip, en dat lijkt me dan ook alles te zijn.
De illustraties van Floor Van Het Nederend waren ook helemaal m’n ding niet, hoewel ik zeker kon appreciëren dat er best wat detail en emotie in de prenten was gestopt. Lanen blijkt erg fan te zijn van beeldspraak, wat wel zo mooi past bij de stijl van Van Het Nederend, maar wat hij daarmee bedoelde dat kon ik niet altijd afleiden.
Omdat ik natuurlijk wel weet dat ik jullie niet kan achterlaten met deze subjectieve woordendiarree over hoe vreselijk ik vond om door deze 142 pagina’s te ploeteren, zocht ik er wel zo beleefd een beetje over op op het internet. Dat leerde me dat het boek vele invloeden lijkt te bevatten van Charles Burns van Black Hole en Katsuhiro Otomo van Akira.
Nuja, om mijn mening kort samen te vatten,
❀ISBN 9789026343773 ❀ Graphic Novel ❀ Ambo/Anthos ❀ 142 blz.❀
Hi!
Het lijkt even geleden dat ik het nog eens had over de dikkere graphic novels, dus bij deze:
Ik pikte dit boek op in Amsterdam in een winkeltje genaamd ‘Henk’s comics’.
Het boek intrigeerde me meteen omdat op de achterflap staat dat het verhaal een handgeschreven uitbeelding is van strijd en genezing. Het is een trip doorheen de wereld van iemand met een taboe-ziekte, en een inspiratie voor iedereen die gelooft in de menselijke kracht om door te zetten in de weg tot aan geluk.
Deze graphic novel is een autobiografisch verhaal over Katie, en volgt haar vanaf haar jeugd in haar strijd met een eetstoornis. Wat onschuldig begint bij het verstoppen van boterhammen, mondt steeds meer uit in een obsessie voor voeding en controle. Het verhaal is erg aangrijpend, vooral omdat er ook een aantal personen op haar pad komen die misbruik maken van haar kwetsbare situatie. Katie komt in een spiraal van uithongering met vreetbuien tot gevolg terecht, wat doorheen het boek wel als repetitief zou kunnen ervaren worden. Ik vind dat dit er eerder voor zorgt dat de auteur een waarheidsgetrouw en confronterend beeld schept over hoe de eetstoornis het leven van iemand kan overnemen.
De tekeningen zijn niet echt zeer gedetailleerd, ze hebben iets simplistisch of kinderlijk (zonder het boek te willen beledigen). Toch is Green er wel in geslaagd om heel mooi de sfeer van haar verhaal weer te geven. Zo veranderen de illustraties naargelang hun plaats in het verhaal van kleur, en lopen ze van grijs tot aan verschillende soorten paars.
Dit boek paste perfect in het ‘Non-fictie november’ thema, en is een boeiend boek over iedereen die meer te weten wil komen over het leven met een eetstoornis.
Stan Lee.
Ik kan er gewoon nog steeds even niet over.
Misschien is het goed om even te schetsen wie deze bijzondere man was: Stan Lee (artistennaam) is geboren als Stanley Martin Lieber op 28/12/1922 in New York. Lee is vooral bekend geworden omdat hij samen met enkele anderen aan de grondslag lag van Marvel Comics. Zo gaf hij als strip-auteur en -tekenaar vorm aan enkele van de meest bekende superhelden zoals; Spider-man, Doctor Strange, De Hulk, Iron Man, Fantastic Four, X-men,…
Stan Lee was vooral uniek in zijn vak omdat hij als een van de eersten besloot om zijn superhelden ‘menselijk’ te maken. Hij gaf ze kwetsbare karakter eigenschappen en zorgde ervoor dat ook zij te maken kregen met onze alle-daagse gevoelens, zoals; verdriet, verliefdheid, hebzucht,… Ook moeilijke onderwerpen zoals bijvoorbeeld verslaving of armoede ging hij niet uit de weg.
Wat mij persoonlijk zo deed opkijken naar deze bijzondere man is dat hij in ieder interview zo bescheiden, maar toch ook zo zelfzeker over kwam. Hij was erg gelukkig dat hij in zijn leven heeft kunnen werken voor iets dat hij graag deed, en verkondigd deze boodschap dus ook écht overal waar hij aan het woord kon komen. In een interview met Larry King werd hem ook gevraagd naar welke personen Stan Lee zelf opkeek. Daarop antwoordde hij zonder te aarzelen: ‘Ik kijk op naar iedereen die ergens goed in is. Het maakt niet uit in wat. Al is het schrijven, tekenen, stropdassen knopen of iets van sport. Iedereen die iets gevonden heeft wat hem of haar gelukkig maakt en zich hiervoor inzet, is een voorbeeld voor anderen.’
Verder vertelde hij vaak dat hij vroeger dacht van zichzelf dat hij maar een onnozele job deed die niet echt bijdroeg aan de maatschappij. Toen later Marvel Comics een grote fanbase uitgebouwd had begon Lee steeds meer te beseffen dat zijn ‘simpele job’ duizenden mensen heeft geraakt en dat zijn superhelden een inspiratie bleken voor velen. Het klopt volgens mij ook wel, dat het belang van ‘entertainment’ vaak onderschat wordt. Het is net entertainment (in zijn vele vormen) dat mensen in deze tijden nog doet volhouden, en gelukt brengt in een wereld die verder ook maar al te vaak bestaat uit slechte gebeurtenissen. Dat hij via deze boodschap telkens mensen probeerde te motiveren voor het nagaan van hun dromen, is voor mij echt het toppunt van inspiratie. Hij is een eersteklas voorbeeld dat een droom niet persé een droom moet blijven, maar ook werkelijkheid kan worden als je genoeg volharding toont.
Stan, you will be missed.
Excelsior!
Ah! Hier ga ik weer met een nieuwe obsessie!
Ik ben nu voorlopig even thuis van het werk, wat ervoor zorgt dat ik op korte tijd al in de diepste dieptes van Netflix terecht gekomen ben, en daar botste ik op een geanimeerde serie van de geweldige ‘Hilda-boeken’. Omdat niemand mij hier in de gaten heeft, besloot ik dan ook gewoon schaamteloos te gaan kijken naar deze serie, waarvan ik eigenlijk had verwacht dat het enkel voor kindjes bedoeld was, hihi.
Boris zijn vader nam de boekjes een tijdje geleden mee uit de bib, en toen ik ze begon te lezen vond ik ze instant geweldig! Het eerste verhaal kreeg de Eisner Award voor ‘Best British Comic’, en daarna volgden nog vele andere prijzen.
Het hoofdpersonage Hilda is een avontuurlijk meisje, dat samen met haar moeder verhuist vanuit de wildernis naar de grote stad. Daar komt ze allerlei vreemde wezens tegen, waar ze vreemd genoeg telkens vrienden mee kan worden. Dit komt voornamelijk omdat Hilda een fantastisch voorbeeld is van iemand die we wel eens als een beetje ‘raar’ zouden beschrijven. Hilda is avontuurlijk, (bijna) nergens bang voor, en accepteert ieder wezen, hoe speciaal dat ook mag zijn! De verhalen laten zien dat je jezelf niet hoeft te veranderen om ergens bij te horen, maar dat je je plaatsje in de wereld ook best kan vinden door gewoon jezelf te zijn. Je begrijpt natuurlijk dat zo’n verhaal mij dan ook meteen mee heeft, gezien ik zelf misschien wel een beetje raar ben :). Ook de vriendjes van ons hoofdpersonage moeten zeker niet inboeten aan charme, want zo is het klungelige personage David ook wel heel erg ‘relatable’ voor mij!
Wat het verhaal anders maakt dan de meeste huidige geanimeerde series is dat er minder ‘random’ humor bij komt kijken. Ik bedoel daarmee de bizarre soort humor die bijvoorbeeld gebruikt wordt in de serie ‘Gravity Falls’, of ‘Rick & Morty’. Omdat Hilda niet Amerikaans is, maar ontstaan is in het Verenigd Koninkrijk, bevat het voornamelijk Britse humor. Dit uit zich bijvoorbeeld in grapjes over bureaucratie, gevatte observaties, en de perfecte woordkeuze hier en daar. Doorheen de serie kan je dan ook enkele bekende Britse stemmen herkennen uit andere series en films zoals; Doctor Who, Game of Thrones en Harry Potter.
Wat ik naast de prachtige tekenstijl, die een beetje een scandinavische feel heeft, ook nog een aangenaam pluspunt vind, is de muziek. Deze geeft me een ‘Stranger Things-vibes’ en bouwt doorheen de 20minuten-durende avontuurtjes vaak erg mooi spanning op. Ook de theme-song van Grimes is helemaal geweldig, en zou bij mij ook wel telkens op de achtergrond mogen spelen wanneer ik de deur uit ga op zoek naar avontuur, hihi!
Ik zou de boeken en de serie aanraden voor alle leeftijden, omdat het een ontspannend plezier is om in deze verhalen te duiken. Echter zijn de avonturen van Hilda natuurlijk wel in de eerste plaats op kinderen gericht, en dat voel je ook wel. Het is eigenlijk misschien een beetje vergelijkbaar met ‘Adventure Time’ en ‘Gravity Falls’ die samen een baby gemaakt hebben?
Ik had mezelf voorgenomen om me eens te focussen op een klassiek boek in plaats van een graphic novel… door de plotse komst van ‘Sheets’ is dit echter niet gelukt.
Het is zowel een blessing als een curse om een vriendje te hebben die af en toe eens nieuwe graphic novels in je handen duwt! Deze keer begreep ik perfect dat hij dit boek uit de rekken haalde, want de kaft is erg aantrekkelijk!
Het verhaal gaat over een meisje, Marjorie, dat probeert om het wassalon van haar overleden moeder open te houden. Echter lijkt het alsof ze niet alleen haar moeder, maar ook haar vader verloren heeft… Deze zondert zich af en lijkt het verdriet om het verlies van zijn vrouw niet te boven te komen. Dan komt het tweede belangrijke personage in beeld: Wendell. Wendell is op jonge leeftijd gestorven en gaat op zoek naar betekenis in zijn tweede leven. Hij heeft het moeilijk om erbij te horen in het spookstadje waar hij woont, en beslist daarom om terug te keren naar de mensenwereld. Wendell raakt vervolgens verzeild in het wassalon van Marjorie, en zorgt daar ongewild voor enkele nachtelijke probleempjes… Het leven waar Marjorie zoveel moeite voor doet om te behouden, wordt zowel door Wendell als door enkele anderen op de proef gesteld.
Ik vind het verhaal heel fijn. Het is niet heel erg spannend of bijzonder, maar de onderwerpen rouw, eenzaamheid, volharding en vergeving komen volgens mij erg mooi naar voor in dit boekje. Het is speciaal dat zware onderwerpen zo luchtig weergegeven worden door tekeningen met perfect passende kleuren die emoties doorheen het verhaal versterken. In elke pagina zit evenveel detail en blijft in thema tot op het einde.
Ondanks dat in het verhaal onze mensenwereld en de wereld van geesten door elkaar lopen, is het verhaal heel makkelijk te volgen.
Deze is dus zeker een:
Ik vond dit boek in de jaarlijkse uitverkoop van de bib in Assenede. Ik had er nog nooit van gehoord, maar voor €0,20 nam ik natuurlijk elke graphic novel mee die ik te pakken kon krijgen!
Het verhaal gaat over de 54-jarige boekenverkoper David, die te horen krijgt dat hij kanker heeft aan het strottenhoofd. We zien doorheen hoe de vrouwen in zijn leven allemaal op een verschillende manier reageren. Hij heeft namelijk twee dochters; Miriam uit zijn vorig huwelijk, die nu net bevallen is van haar eerste kind, alsook Tamar van 8 jaar oud uit de relatie met Paula, zijn huidige vriendin die zo’n 17 jaar jonger is dan hem.
Waar Paula kwaad is en haar toevlucht zoekt in werken, is Miriam meer op zoek naar antwoorden over de invulling van zowel haar eigen leven als dat van haar kind. De jonge Tamar is dan weer op zoek naar de betekenis van de dood. Zo probeert ze bijvoorbeeld de ziel van haar vader op te vangen zodat ze deze voor altijd kan bewaren. Ondertussen wil David zelf vooral nog een laatste grote reis maken, maar zelfs in deze tijden kan hij niet volledig doen wat hij zelf wil. Hij moet ook nu nog steeds moeilijke keuzes maken, zoals het al dan niet laten wegnemen van zijn strottenhoofd.
Het boek gaat vooral over het aanvaarden van een komend verlies, zowel voor de persoon met kanker als zijn omgeving. De balans tussen genieten van de laatste momenten die je nog met een dierbare kan hebben, maar ondertussen al verdriet hebben om wat komen zal, wordt doorheen het boek subtiel beschreven.
Verder kan ik over de illustraties vertellen dat er vaak gewerkt wordt met kleuren van aquarel om een bepaald gevoel weer te geven. Doorheen het boek zijn zowel het verhaal als de prenten zeker niet overdreven voorgesteld, want dat zou je misschien wel durven verwachten verwachten van een emotioneel zwaargeladen thema als kanker. De stijl van de illustraties is eerder hard en eerlijk.
Ikzelf heb door deze novel alvast een reminder gehad dat het belangrijk is om in zulke situaties je verdriet af en toe opzij te kunnen zetten en te genieten van wat nog rest, ondanks dat het gemis later wel heel groot zal zijn.
Ik geef deze dus graag:
De vorige novel van Craig Thompson, ‘Blankets’ (of ‘Een deken van sneeuw’), vond ik echt fantastisch. Dit was in een vorige recensie wellicht ookwel duidelijk te merken. Echter ben ik zonder enig idee van het thema in ‘Habibi’ beginnen lezen. Ik had dan ook verwacht om een net zo poëtische novel te mogen lezen. Het bleek echter een heel ander soort boek te zijn.
Allereerst is de tekenstijl van het boek echt ongelofelijk uniek. Ik denk dat dit veruit de mooiste graphic novel is die ik ooit gelezen heb. De combinatie van de prachtige manier waarop Thompson het arabische landschap en de bevolking tekent, samen met de arabische kalligrafie die gebruikt wordt, maakt boek echt een genot om naar te kijken. Er in slagen om doorheen een graphic novel een emotie van een personage via beeld over te brengen is zeker en vast een kunst apart. Het is voor mij het eerste boek waarbij de personages echt tot leven werden getekend.
Het verhaal speelt zich af in het midden-oosten en begint wanneer Dodola en Zam elkaar kennen als kindslaven. Ze ontsnappen en leven jarenlang samen in de woestijn. Hier prostitueert Dodola zich om hen van eten te voorzien. Alles gaat relatief goed, tot Dodola gekidnapt wordt. Wat verder volgt is een verhaal van zoektocht naar elkaar en de beleving het grote verdriet dat ontstaan is door de plotse scheiding van de twee.
Laat ik zeggen dat deze alinea kort de rode draad van het boek weergeeft, maar dat het boek slechts voor een klein gedeelte een tragisch liefdesverhaal bleek te zijn. De vertelling is emotioneel bijzonder zwaar geladen, en heeft vele lagen. Het verhaal laat voornamelijk verschillende gruwelijke thema’s aan bod komen; waaronder een overdaad aan seksualisatie van de vrouw, harems, mishandeling, castratie, mensenhandel, racisme, trauma’s,… Dit alles is vervolgens verweven in een verhaal dat bestaat uit gebeurtenissen in het leven van de personages zelf en de link met teksten uit parabels van de Koran. Ik moet zeggen dat deze Koran-teksten op sommige momenten het verhaal wel mooi met elkaar verbinden, maar me ook op veel momenten gewoon boven het hoofd gingen. Sommige passages begreep ik gewoonweg niet, of vond ik vreselijk oninteressant. Bijvoorbeeld een magisch vierkant met cijfers en letters waarvan ik de bedoeling helemaal niet begreep hoefde er voor mij niet persé in.
Wanneer het bizarre verhaal een beetje bezonken was besefte ik wel dat het boek op enkele vlakken uiteindelijk wel overeenkomt met ‘Blankets’, zo bespreekt Thompson in beide boeken bijvoorbeeld de thema’s schaamte, puurheid en godsdienst. Toch kon ik de eenvoudigheid van ‘Blankets’ net iets meer smaken dan deze ingewikkelde uiteenzetting. Het boek heeft verder wel bijzonder veel goede recensies, en die kan ik begrijpen, want zelden heeft een graphic novel zo veel diepgang en verborgen symboliek. Versta me dus niet verkeerd, het boek was niet slecht, ik zou zeker aanraden, als je weet waaraan je begint.
